عباس رافعی درباره سینما و سیاست به سینماپرس گفت: هنرمند قبل از اینکه هنرمند باشد انسان است و باید به پیرامون مسائل خودش واکنش نشان دهد و این موارد می تواند یک موقعیت سیاسی یا اجتماعی باشد. سینماگر می تواند درباره مسائل مختلف سیاسی دنیا اظهار نظر کند.

کارگردان «راز مینا» درباره هنرمند سیاسی افزود: تعریفی که اکنون از هنرمند سیاسی در اذهان است سینماگری است که درباره جناحی خاص فیلم می سازد که بیشتر هنرمند جناحی است تا سیاسی. هنرمند می تواند یک واقعه سیاسی را از زاویه های مختلف ببیند و نگاهی را انتخاب کند که فراتر از مردم عادی است و در این مورد به سینماگر متعهد تبدیل می شود تا هنرمند سیاسی.

رافعی درباره واکنش سینماگر در موقعیت های سیاسی خاطرنشان کرد: هنرمند باید دیدگاه داشته باشد تا بتواند واکنش نشان دهد، هنرمندی که دیدگاه نداشته باشد اگر واکنش نشان دهد تخریب کننده و گمراه کننده است.

کارگردان «کیمیا و خاک» یادآور شد: واکنش هنرمند نباید با بیانیه باشد و نباید خودش را درگیر مسائل سیاسی کند اما اگر درگیر اختلافات سیاسی باشد، دیگر هنرمند نیست بلکه تبدیل به سیاستمدار خواهد شد. کار سینماگران فیلمسازی است و دیدگاه یا بیانیه خود را از طریف فیلم به تصویر می‌کشند.

رافعی درباره ساخت فیلم ها سیاسی افزود: من معتقدم در سینمای ایران، فیلم‌هایی که عنوان سیاسی را یدک می کشند فیلم سیاسی نیستند بلکه بیانیه جناح خاص درباره واقعه خاص هستند. ممکن است ما در تاریخ سینمای ایران فیلم هایی داشته باشیم که اکنون نمی توان به آنها گفت سیاسی مثل «اسرار گنج دره جنی» ابراهیم گلستان و «بن بست» پرویز صیاد، از این حیث فیلم های قبل از انقلاب را نام می برم که کسی ناراحت نشود، این ها فیلم های سیاسی هستند که خودشان نگفتند که فیلم سیاسی ساخته اند.

کارکردان «آفتاب بر همه یکسان می تابد» ادامه داد: هنرمندی که در وهله اول ادعای ساخت فیلم سیاسی دارد قطعا از سینما دور شده، یعنی وامدار سینما نیست بلکه بیانیه سیاسی کار کرده است ولی می تواند بگوید که من فیلم اجتماعی با طرح مسائل روز ساخته ام، همانطور که هیچکاک فقط دنبال روایت داستان بود تا مسائل دیگر.

رافعی درباره کمبود فیلم های سیاسی درباره وقایع تاریخی روز گفت: تحمل قشرهای مختلف در ایران خیلی کم است و همین دلیل باعث می شود که فیلم سیاسی نسازیم.

وی درباره جریان سازی فیلم های سیاسی افزود: اولین فیلم سیاسی که من ساختم «راز مینا» بود و در زمان خودش جزو هفت فیلم پرفروش شد و یا فیلمی بود درباره «مجید شریف واقفی» و انشعاب در سازمان مجاهدین خلق که بعدا «پیکار» شد و این فیلمی بود که به لحاظ تماشاگر اتفاق خوبی برای آن افتاد. فیلم «کیمیا و خاک» را ساختم  که بی طرفانه روایت می شود. من احساس می کنم که اگر کیمیا و خاک کالبد شکافی شود نشان دهنده این است که جریان های مختلف همچنان از رودهای مختلف شروع کردند و به دریایی بزرگ یعنی انقلاب اسلامی رسیدند، در این فیلم «فریدون فرخ زاد» را هم داریم که مشغول فعالیت سیاسی است.تلاش کردم فضای واقعی که در آبان 58 را وجود داشت به تصویر بکشم.

رافعی در پایان گفت: اگر فیلمساز می خواهد فیلمی با نگرش سیاسی بسازد در ابتدا باید واقع پذیر باشد، علت اینکه مردم فیلم سیاسی را نمی بینند این است که خودشان را در آن فیلم نمی بینند و آن فیلم ها آیینه تمام قد مردم ایران نیست بلکه بیشتر بیانیه است تا فیلم، من مخالف بیانیه سیاسی در فیلم ها هستم.